Derya
New member
Böyle ölmek saçma, bir daha asla olmamalı.
Güvenlik hakkı mantrası, kurbanların şok içindeki yakınları için anlaşılır olduğu kadar, diğer herkes için de tiksindiricidir.
Tekrar olacağı için nerede, ne zaman ve kimlerin gemide olacağını bilmiyoruz. Ama olacak. Ve sembolik bir takla ile zaten herkes için olan şeyde saçma bir şey olmadığı için Erasmus trajedisi.
Dünyanın herhangi bir yerinde, herhangi bir günde, bir otobüs şoförü yine direksiyon başında uyuyakalır. Tıpkı başka bir Andreas Lubitz’in -er ya da geç- bizi paslanmaz tekno-güvenlik rüyamızdan aniden uyandırması gibi.
Bu nedenle öfke meşru bir anlama arzusu değil, hatta sorumluluğu ifşa etmeye hizmet ediyorsa daha da meşrudur. Ölümün sessiz işleyişini ve onun kontrol sistemlerimizden herhangi birini göz ardı etme yeteneğini kabul edilemez, hatta anlaşılmaz olarak gördüğümüz, giderek grotesk bir şaşkınlıkla karşı karşıya kalıyoruz.
Bu şaşkınlık, bizi korkutan şeyi saçma olarak tanımlamamıza ve gelecekte hiçbir uzmanlığın bize verilemeyeceğine dair garantiler vermemize kadar hep aynı kalıyorsa, bu, ince bir kötülüğün bizi ikna etmesindendir. Şimdiye kadar tasarlamayı bildiğimiz her şey – navigatörler, uydular, sensörler, ABS ve zırhlı kokpitler – sonunda bizi güvende hissettirebilir.
Ve yine de öyle değil. Güven içinde yaşamanın -güven içinde yaşamanın- tek yolu, denilebilir ki, muhteşem servetimizin maliyet ve faydalarını hesaplarken, risklerin (en azından) avantajlara eşit olduğunu ve bunu garanti edecek hiçbir şeyin olmadığını bilmektir. tam güvenlik ve hatta kötülüğün hayatımıza sızdığı dolambaçlı yolları nasıl etkisiz hale getireceğini bilen hiçbir şey.
Homo sapiens’in Batılı versiyonu, aşağı yukarı bilinçsizce, kendisini ve yaşadığı ortamı matematiksel kesinliklerle algılayarak, işlevini yerine getirmeye indirgiyor. Ama hayat – ve onun kardeşi ölüm – asla böyle olmayacak. Ve giderek acımasızlaşan (ve dar görüşlü) zekamızla onları yönetebileceğimiz varsayımımıza kıkırdarlar.
Kategorilenmemiş | 20 Yorum »
Güvenlik hakkı mantrası, kurbanların şok içindeki yakınları için anlaşılır olduğu kadar, diğer herkes için de tiksindiricidir.
Tekrar olacağı için nerede, ne zaman ve kimlerin gemide olacağını bilmiyoruz. Ama olacak. Ve sembolik bir takla ile zaten herkes için olan şeyde saçma bir şey olmadığı için Erasmus trajedisi.
Dünyanın herhangi bir yerinde, herhangi bir günde, bir otobüs şoförü yine direksiyon başında uyuyakalır. Tıpkı başka bir Andreas Lubitz’in -er ya da geç- bizi paslanmaz tekno-güvenlik rüyamızdan aniden uyandırması gibi.
Bu nedenle öfke meşru bir anlama arzusu değil, hatta sorumluluğu ifşa etmeye hizmet ediyorsa daha da meşrudur. Ölümün sessiz işleyişini ve onun kontrol sistemlerimizden herhangi birini göz ardı etme yeteneğini kabul edilemez, hatta anlaşılmaz olarak gördüğümüz, giderek grotesk bir şaşkınlıkla karşı karşıya kalıyoruz.
Bu şaşkınlık, bizi korkutan şeyi saçma olarak tanımlamamıza ve gelecekte hiçbir uzmanlığın bize verilemeyeceğine dair garantiler vermemize kadar hep aynı kalıyorsa, bu, ince bir kötülüğün bizi ikna etmesindendir. Şimdiye kadar tasarlamayı bildiğimiz her şey – navigatörler, uydular, sensörler, ABS ve zırhlı kokpitler – sonunda bizi güvende hissettirebilir.
Ve yine de öyle değil. Güven içinde yaşamanın -güven içinde yaşamanın- tek yolu, denilebilir ki, muhteşem servetimizin maliyet ve faydalarını hesaplarken, risklerin (en azından) avantajlara eşit olduğunu ve bunu garanti edecek hiçbir şeyin olmadığını bilmektir. tam güvenlik ve hatta kötülüğün hayatımıza sızdığı dolambaçlı yolları nasıl etkisiz hale getireceğini bilen hiçbir şey.
Homo sapiens’in Batılı versiyonu, aşağı yukarı bilinçsizce, kendisini ve yaşadığı ortamı matematiksel kesinliklerle algılayarak, işlevini yerine getirmeye indirgiyor. Ama hayat – ve onun kardeşi ölüm – asla böyle olmayacak. Ve giderek acımasızlaşan (ve dar görüşlü) zekamızla onları yönetebileceğimiz varsayımımıza kıkırdarlar.
Kategorilenmemiş | 20 Yorum »