Derya
New member
Günaydın. Giorgia Meloni’nin oğluyum. Tabii ki gelecekteki çocuk. Ama öyle görünüyor ki ben zaten aranızdayım. Varsa burada. Henüz doğmamış olmama rağmen merkez sağın tepesindeyim, bütün gazeteler benim hakkımda yazıyor, herkes hamileliğimle ilgileniyor.
Sanki ben belediye başkanı olayım.
Herkese reşit olmadığımı ve uzun süre de öyle kalacağımı hatırlatırım: Uygun değilim. Ama kesinlikle tüm seçim kampanyasını yapacağım. Annem yüzünden değil, belki de sorunları gerçek bir İtalyan çocuğunun tavrıyla nasıl çözeceğini bildiğini söyleyen beyefendi yüzünden değil. Sadece şimdi oyundayım. Ve ilk dişimle çiğnenecek bir çıngırak ya da taç yaprağı değil. Bu büyük bir oyun. Sıcak kaldığım tümsek, anketlerde duruma göre üç puan az ya da çok olabilir. En kötü ihtimalle, trend olan bir konu başlığı olurum veya fikir sarsıcıda en ön sırada yer alırım. Ben sadece bir çocuk değilim, ben. Zaten muhalif oybirliği korolarının kullandığı bir tema.
Açıkça söylemek istiyorum: Anne belediye başkanı isterim. Ve istersen kaçmakta haklısın. Ben birinci dereceden bir mahkûm veya sakat bırakan bir hastalık değilim. Yine de beni bekleyen bu dünyadan korkuyorum. Bırakın emek için değil. Dışarı çıkıyor, ağlıyor, emziriyor ve hepsi bu. Beni korkutan sadece dünya. Artık herhangi bir anlam hiyerarşisinin olmadığı ve her şeyin gerçeğin kendisinden önce gelen ve başka alanları sınırlandırmaya, araçsal çıkarları gerçekleştirmeye, benimkinden çok farklı amaçlar için hikayeler beslemeye hizmet eden bir dile dönüştüğü bu dünya.
Annem her şeyi yapar bence. Ama bu ona çok bağlı değil. Kimseye bağlı değil. Henüz doğmadım ve beni çoktan atlı karıncaya bindirdiler. Ve atlıkarınca kendi kendine döner. Onu başlatan yok, durdurabilecek kimse yok.
Nasılsa doğacağım ve bu noktada bir belediye başkanının (belediye başkanı?) oğlu veya basit bir belediye meclis üyesi olmam farketmez. Önemli olan, dünyaya geleceğim dünyada her şey çalıştığı için kullanılmış olarak doğacağım: ölü, diri, yeni doğmuş, doğmamış.
Ve şimdi söyle bana insan bu dünyaya ağlamaktan başka bir şekilde gelebilir mi?
Kategorilenmemiş | 31 Yorum »
Sanki ben belediye başkanı olayım.
Herkese reşit olmadığımı ve uzun süre de öyle kalacağımı hatırlatırım: Uygun değilim. Ama kesinlikle tüm seçim kampanyasını yapacağım. Annem yüzünden değil, belki de sorunları gerçek bir İtalyan çocuğunun tavrıyla nasıl çözeceğini bildiğini söyleyen beyefendi yüzünden değil. Sadece şimdi oyundayım. Ve ilk dişimle çiğnenecek bir çıngırak ya da taç yaprağı değil. Bu büyük bir oyun. Sıcak kaldığım tümsek, anketlerde duruma göre üç puan az ya da çok olabilir. En kötü ihtimalle, trend olan bir konu başlığı olurum veya fikir sarsıcıda en ön sırada yer alırım. Ben sadece bir çocuk değilim, ben. Zaten muhalif oybirliği korolarının kullandığı bir tema.
Açıkça söylemek istiyorum: Anne belediye başkanı isterim. Ve istersen kaçmakta haklısın. Ben birinci dereceden bir mahkûm veya sakat bırakan bir hastalık değilim. Yine de beni bekleyen bu dünyadan korkuyorum. Bırakın emek için değil. Dışarı çıkıyor, ağlıyor, emziriyor ve hepsi bu. Beni korkutan sadece dünya. Artık herhangi bir anlam hiyerarşisinin olmadığı ve her şeyin gerçeğin kendisinden önce gelen ve başka alanları sınırlandırmaya, araçsal çıkarları gerçekleştirmeye, benimkinden çok farklı amaçlar için hikayeler beslemeye hizmet eden bir dile dönüştüğü bu dünya.
Annem her şeyi yapar bence. Ama bu ona çok bağlı değil. Kimseye bağlı değil. Henüz doğmadım ve beni çoktan atlı karıncaya bindirdiler. Ve atlıkarınca kendi kendine döner. Onu başlatan yok, durdurabilecek kimse yok.
Nasılsa doğacağım ve bu noktada bir belediye başkanının (belediye başkanı?) oğlu veya basit bir belediye meclis üyesi olmam farketmez. Önemli olan, dünyaya geleceğim dünyada her şey çalıştığı için kullanılmış olarak doğacağım: ölü, diri, yeni doğmuş, doğmamış.
Ve şimdi söyle bana insan bu dünyaya ağlamaktan başka bir şekilde gelebilir mi?
Kategorilenmemiş | 31 Yorum »