Uğur Aktaş: Karate kurtuluşum oldu

[Atletizm]

2020 Tokyo Olimpiyat Oyunları’nda bronz madalya kazanan Uğur Aktaş, Sözcü HaftaSonu’na konuştu.

Uğur Aktaş, 2020 Tokyo Olimpiyat Oyunları’nda karatede bronz madalya kazanarak büyük bir muvaffakiyete imzasını attı. 1995 İstanbul Eyüp doğumlu Aktaş aslen Erzurumlu. Mesleği elektrik-elektronik mühendisliği olan ulusal atletimiz Sözcü HaftaSonu’na muvaffakiyetinin sırrını anlattı:

• Uğur niye futbol, basketbol üzere branşları seçmedi de karateyi tercih etti? Karateye başlama öykünü anlatabilir misin?

Karateye on yaşında başladım. Karateyi de küçükken tercih etme niçinim izlediğim çizgi sinemalar ve karate sinemaları. Hiperaktif bir çocuk olmamdan dolayı da bu sinemaları izledikten daha sonra kendime ve etrafıma ziyan veriyordum. Artık annem babam da illallah etti. “Bu çocuğu bir spora yazdıralım da en azından gücünü orada atsın, yoksa kendine daha fazlaca ziyan verecek’ niyetiyle beni kareteye gönderirler. bu biçimde en hayli bilinen spor karateydi. Bu yüzden öteki branşlara yönelmeyip karateye başladım.

• Karate kimi aileler için şiddet içeriyor. Lakin karate ile tanışıldığında durumun bu biçimde olmadığı gözüküyor. Sen bu durumu nasıl yorumluyorsun?

Beşerler karateyi epeyce vurdulu kırdılı ve şiddet içerikli bir spor diye biliyor. Lakin o denli değil. Katiyetle o denli değil. Sert vuruşlara yer yok. Büsbütün teknik yüklü bir spor. Taktiğe ve sürate dayalı. Kuralları var, ona nazaran hareket ediyorsunuz. Sert vurursanız ya da öbür bir şey yaparsanız ceza alıyorsunuz ve aslına bakarsan dört ceza aldığınızda atılıyorsunuz.

• Bir sportmen için olimpiyatların manasını senden öğrenebilir miyiz?

Olimpiyatlar epey büyük tertipler. Yani Avrupa, dünya, Akdeniz turnuvaları öbür. Olimpiyat diğer. Bütün dünya takip ediyor, izliyor. Bütün karşılaşmalardan daha fazlaca
ses getiren bir tertip. Bu yüzden bizim için de orada madalya kazanmak hayli epey değerli. Kendimizi ve ülkemizi tanıtmak bizim için hayli oldukça kıymetli. Biroldukça Avrupa şampiyonluğumuz var, dünya şampiyonalarında derecelerimiz var lakin ses getirmedi. Fakat olimpiyatların sana kazandırdıkları epey. Beşerler seni tanıyor, yolda görüyor fazlaca fark ettiriyor.

• Pandemi devrinde zorlandınız mı?

Birinci vakit içinderda biraz zorlandık. Nasıl olacak, nasıl bitecek? Turnuvaları nasıl yapacağız? Nasıl hazırlanacağız üzere sorularımız vardı. Çekiniyorduk. Natürel ki bu Covid’in tesirleri ve yan tesirlerini bilmediğimiz için. Biraz zorlandık ancak daha sonrasında rahat rahat idmanlarımızı yaptık. Denetimli biçimde biz de devam etmeye çalıştık.

• Karşılaşmaya çıkarken bir uğurun var mı?

Açıkçası daima yaptığım bir şey yok. Genelde bir gün evvelden ailemle konuşuyorum. Onlarla fikir alışverişinde bulunuyorum. Gerilimimi atıyorum ve maçıma çıkıyorum.

• İBB Spor, bünyesinde hayli yeterli atletler yetiştiriyor. Bize biraz İBB Spor’u anlatır mısınız?

2011’den beri İstanbul Büyükşehir Belediyesi’ndeyim. Hakikaten tertipleri olsun, kamp merkezi olsun, hocalar olsun her türlü açılan bir atlet için fazlaca hoş bir yer. Ve fazlaca hoş bir spor kulübü. Çok memnunum burada olduğum için. Kazandığım muvaffakiyetlerde emekleri yadsınamaz. 2011 yılında ümitlerde bir Avrupa üçüncülüğüm vardı. Bir tek onu Büyükşehir Belediyesi ismi altında kazanmadım. Lakin daha sonrasında kazandığım bütün madalyalar İstanbul Büyükşehir Belediyesi Spor Kulübü çatısı altında oldu. Bütün muvaffakiyetlerde epey büyük hisse sahibiler.

• Karateyi hiç sokakta kullanmak zorunda kaldınız mı? Kullanır mısınız?

Hiç sokakta kullanmak zorunda kalmadım. Şu ana dek hayli şükür o denli bir durum olmadı. Biz aslına bakarsan tatamide aslına bakarsan bütün hududumuzu gücümüzü boşalttığımız için dışarıda bilinenin bilakis sakin insanlarız. Genelde saldırgan beşerler değiliz. Kullanmayı da düşünmüyorum. Yani konuşarak mutabakata çalışıyorum beşerlerle. Bir de manzara olarak sert bir manzaram olduğu için aslına bakarsan beşerler pek bana yanaşmıyor.

• En üzüldüğünüz an hangisidir? Sevindiğiniz anı da bizimle paylaşır mısınız?

Şu an hatırladığım Dünya Şampiyonası’nda son saniye ile dünya şampiyonluğunu kaçırmıştım. Üçüncü oldum, ona epey üzüldüm. Bir de bu olimpiyat oyunlarında fazlaca sevindim fakat beraberinde şampiyonluk kaçtı diye de epeyce üzüldüm bu iki şeyi söyleyebilirim. En epeyce memnun olduğum an ise birinci Avrupa şampiyonluğunu kazandığım vakitti. 2012 yılında gençler kategorisinde.

“ŞAMPİYONLUĞU KIL HİSSESİ KAÇIRDIM”

“Bizim üzerimizde fazla baskı vardı. Giderken ‘İlk olimpiyat, madalya alacak mıyız?’ üzere sorularla başınız meşgul. Bu da gerilim yapıyor. yıllar daha sonra bir sürü karatecinin beklediği şey bizim nesle nasip oldu. Bu da doğal ki bizim için büyük bir talihti. Bizim de bunu kıymetlendirmemiz lazımdı. Ve kararı da hoş oldu diyebilirim. Benim 2-2’lik yarı finalde birinci puanı rakibim aldığı için finale kaldı ve şampiyon oldu. Yani benim şampiyon olmam işten bile değildi lakin olmadı. Bir de yarı finalde sakatlık yaşadım ayağımda ikinci derece yırtık oluştu. O da son 1 dakika falan sıradan zorladı. Maçın ortasında de fazlaca fazla etkin olamadım. Çok heyecanlandım. Tokyo’da yaşadıklarımız hoştu. Ortam hoştu, eğlenmeye ve keyif almaya çalıştık. Natürel ki gerilim de vardı üzerimizde lakin bununla birlikte keyifli olmaya da çalıştık.”

“MAÇTAN daha sonra YÜRÜYEMEDİM”

“Bronz madalya tam içime sinmese de sonuçta olimpiyat madalyası. Olimpiyatta doğal ki kürsünün her yeri hoş lakin benim kendime hedeflediğim tek nokta altın madalyaydı. Çok istedim, fazlaca hayalini kurdum. Şu an geri dönüp baktığımda keşke diyeceğim hiç bir şey olmadı. Zira elimden gelen her şeyi yaptım. kimi vakit olmuyor. O gün olmadı. Zira düşünüyorum bu ayakla yarı finale çıksaydım final yapamayacaktım. Karşılaşmadan daha sonra 3-4 gün yürüyemedim. O yüzden içime yüzde yüz sinmese bronz madalyamı kazandım. Memnunum. Paris’e gidebilirsek maksadım doğal ki altın olacak.”