Alican Özcan
Bağlantı ayrıntıları
Fenerbahçe’nin 9 kişi kalan Karagümrük’ü yenememesi mi berbat yoksa yenemeyeceği hissinin daha güçlü olması mı? Ya da Karagümrük’ün kontrataktan bir gol bularak Fenerbahçe’yi mağlup etme ihtimalinin, Fenerbahçe’nin gol atma ihtimalinden daha ağır basması mı?
Fenerbahçe’yi izlerken insanı tasa, tasa ve endişe sarıyor. Zira alandaki futbolcuların yüzlerine bakınca bu hisleri yaşadıklarını gorebiliyorsunuz. Ferdi olarak yetenekleri tartışılmayacak isimler, saha ortasında sorumluluk almaktan kaçınıyor. Futbol topunu bomba üzere görüyorlar ve ‘aman bende patlamasın’ diye iki metre yanındaki arkadaşına pas veriyorlar.
Nerede bu geminin kaptanları?
60 dakika boyunca 9 kişi oynayan rakibe karşı ağır ağır pas yaparak, boş alana koşu yapmaya bile yeltenmeyerek, yalnızca doldur boşaltla maç kazanmak mümkün olamazdı. Olmadı da. Alandaki rezalete ve 90. dakikada hâlâ savunmada dört kişi olmalarına isyan ederek forvete giden Attila Szalai haricinde bu duruma reaksiyon gösteren kimseyi bakılırsamedik.
Sorumluluk almaya gelince başını kuma gömenler, iş kaptanlık pazubandını takmaya gelince sıraya giriyor. Madem taktınız o pazubandı, hakkını da verin en azından. Maç sonu röportaja bakıyoruz Pelkas, Sosa ve Novak konuşuyor. Nerede bu geminin kaptanları? niye hiç bir maçtan daha sonra konuşmazlar? Dönem başından beri bir tane maçtan daha sonra açıklama yapan kaptan nazaranmedik.
bayağı bir aksesuar değil!
Otobüste art beşli koltuğa oturmakla yahut alanda ağzını burnunu yamultarak trip atıp teknik yöneticisi taraftarın önüne atmakla kaptan olunmuyor arkadaşlar. Kolunuza taktığını şey bayağı bir aksesuar değil. 100 yılı aşkın tarihi olan bu topluluğun, efsanelerine layık gördüğü fakat sayenizde değersizleşen onur ve gururla takılan bir nişanesi. Yapamıyorsanız, takmayacaksınız! Çocuk oyuncağı üzere her kolunu uzatana da kaptanlık pazubandı da verilmez. Fenerbahçe’nin geçmişteki kaptanlarının sayısı, son 4 yılda pazubandı takanların sayısına neredeyse denk!
Tükenmişlik sendromu
Tatsız, tuzsuz bir Fenerbahçe’ye mahkum edildik. Burnu havada futbolcular, denetimi kaybetmiş yöneticiler, ruhsal olarak yıpranmış taraftarlar, zihinsel ve fizikî olarak tükenmiş bir topluluk. İliklerine kadar tükenmişlik sendromu yaşayan bir Fenerbahçe. Kimsenin de sorumluluk almaya ya da yanlışlarının bedelini ödemeye cüret ettiği de yok. Ne denir ki, herkese acil şifalar…
Alican Özcan
Bağlantı ayrıntıları
Fenerbahçe’nin 9 kişi kalan Karagümrük’ü yenememesi mi berbat yoksa yenemeyeceği hissinin daha güçlü olması mı? Ya da Karagümrük’ün kontrataktan bir gol bularak Fenerbahçe’yi mağlup etme ihtimalinin, Fenerbahçe’nin gol atma ihtimalinden daha ağır basması mı?
Fenerbahçe’yi izlerken insanı tasa, tasa ve endişe sarıyor. Zira alandaki futbolcuların yüzlerine bakınca bu hisleri yaşadıklarını gorebiliyorsunuz. Ferdi olarak yetenekleri tartışılmayacak isimler, saha ortasında sorumluluk almaktan kaçınıyor. Futbol topunu bomba üzere görüyorlar ve ‘aman bende patlamasın’ diye iki metre yanındaki arkadaşına pas veriyorlar.
Nerede bu geminin kaptanları?
60 dakika boyunca 9 kişi oynayan rakibe karşı ağır ağır pas yaparak, boş alana koşu yapmaya bile yeltenmeyerek, yalnızca doldur boşaltla maç kazanmak mümkün olamazdı. Olmadı da. Alandaki rezalete ve 90. dakikada hâlâ savunmada dört kişi olmalarına isyan ederek forvete giden Attila Szalai haricinde bu duruma reaksiyon gösteren kimseyi bakılırsamedik.
Sorumluluk almaya gelince başını kuma gömenler, iş kaptanlık pazubandını takmaya gelince sıraya giriyor. Madem taktınız o pazubandı, hakkını da verin en azından. Maç sonu röportaja bakıyoruz Pelkas, Sosa ve Novak konuşuyor. Nerede bu geminin kaptanları? niye hiç bir maçtan daha sonra konuşmazlar? Dönem başından beri bir tane maçtan daha sonra açıklama yapan kaptan nazaranmedik.
bayağı bir aksesuar değil!
Otobüste art beşli koltuğa oturmakla yahut alanda ağzını burnunu yamultarak trip atıp teknik yöneticisi taraftarın önüne atmakla kaptan olunmuyor arkadaşlar. Kolunuza taktığını şey bayağı bir aksesuar değil. 100 yılı aşkın tarihi olan bu topluluğun, efsanelerine layık gördüğü fakat sayenizde değersizleşen onur ve gururla takılan bir nişanesi. Yapamıyorsanız, takmayacaksınız! Çocuk oyuncağı üzere her kolunu uzatana da kaptanlık pazubandı da verilmez. Fenerbahçe’nin geçmişteki kaptanlarının sayısı, son 4 yılda pazubandı takanların sayısına neredeyse denk!
Tükenmişlik sendromu
Tatsız, tuzsuz bir Fenerbahçe’ye mahkum edildik. Burnu havada futbolcular, denetimi kaybetmiş yöneticiler, ruhsal olarak yıpranmış taraftarlar, zihinsel ve fizikî olarak tükenmiş bir topluluk. İliklerine kadar tükenmişlik sendromu yaşayan bir Fenerbahçe. Kimsenin de sorumluluk almaya ya da yanlışlarının bedelini ödemeye cüret ettiği de yok. Ne denir ki, herkese acil şifalar…
Alican Özcan