Alican Özcan
Bağlantı ayrıntıları
Fenerbahçe’nin son 10 galibiyetinden 7-8 adedinin kilit noktası, dayanılmaz bir güçle maça başlayıp birinci çeyrekte golü bulması. Ve bunu paniklemeden, sisteme, rakibin açıklarına ve kendisinin de uygun olduğu noktalara dayalı bir futbolla yapması kilidi çözen anahtar. Büyük grupları şampiyonluğa götüren karakter tam olarak budur. Maçın başını domine et, bir gol bul ve rakip çözülsün. Son senelerda ‘kaybeden olma’ ruh halinin esiri haline gelen Fenerbahçe’nin bir daha bu karaktere büründüğünü söylemek yanlış olmaz. Hem geç birebir vakitte güç olsa da…
Osayi’nin yokluğunda Nazım makus görünmedi. Gustavo makus değildi fakat Crespo’nun çıtayı koyduğu noktaya ulaşması sıkıntı. Rossi ise tepe yaptığı maçlardan birini oynadı. Attığı golü ‘hocamız anlatmıştı’ diyerek İsmail Kartal’a hakkını da verdi. Serdar Dursun sakin başladı, üstüne penaltı kaçırdı. Lakin tribünlerin ‘Serdar’ tezahüratları uyanmasını sağladı.
Son 11 maçta 10 galibiyet, 1 birliktelik ve üst üste 7. galibiyet. Üstelik oturmuş bir sistem ve rakiplere bariz üstünlük kurarak alınan zaferler. Dönem ikinci sırada bitirilirse, İsmail hoca emsalsiz bir muvaffakiyet kıssası yazmış olacak.
Ancak eminim, Fenerbahçeli taraftarlar kazanılan her maç daha sonrası tıpkı şeyi sayıklıyor. ‘Keşke dönem başında bu beraberlik sağlanabilseydi’ yahut ‘Keşke karar alıcılar bir daha bir dönem daha çöpe gitmeden harekete geçebilseydi’.
Takımdan uzaklaştırılanları saymazsak, tıpkı oyuncular, tıpkı saha, tıpkı rakipler. Lakin uygulama ve sonuçlar apayrı. Geçen dönem ki Emre Belözoğlu periyodu hariç, son yılların en ‘takım’ imgesi veren Fenerbahçe’sini izliyoruz. Ve bunun tam da Trabzonspor’un şampiyonluk tipi hazırlıklarına başladığı günlere denk gelmesi, Fenerbahçe’nin ‘keşke’lerini çoğaltıyor.
Umarım Fenerbahçe idaresi, teknik yönetici konusunda vereceği kararla Fenerbahçelilerin hayatına bir öteki ‘keşke’ eklemez…
Alican Özcan
Bağlantı ayrıntıları
Fenerbahçe’nin son 10 galibiyetinden 7-8 adedinin kilit noktası, dayanılmaz bir güçle maça başlayıp birinci çeyrekte golü bulması. Ve bunu paniklemeden, sisteme, rakibin açıklarına ve kendisinin de uygun olduğu noktalara dayalı bir futbolla yapması kilidi çözen anahtar. Büyük grupları şampiyonluğa götüren karakter tam olarak budur. Maçın başını domine et, bir gol bul ve rakip çözülsün. Son senelerda ‘kaybeden olma’ ruh halinin esiri haline gelen Fenerbahçe’nin bir daha bu karaktere büründüğünü söylemek yanlış olmaz. Hem geç birebir vakitte güç olsa da…
Osayi’nin yokluğunda Nazım makus görünmedi. Gustavo makus değildi fakat Crespo’nun çıtayı koyduğu noktaya ulaşması sıkıntı. Rossi ise tepe yaptığı maçlardan birini oynadı. Attığı golü ‘hocamız anlatmıştı’ diyerek İsmail Kartal’a hakkını da verdi. Serdar Dursun sakin başladı, üstüne penaltı kaçırdı. Lakin tribünlerin ‘Serdar’ tezahüratları uyanmasını sağladı.
Son 11 maçta 10 galibiyet, 1 birliktelik ve üst üste 7. galibiyet. Üstelik oturmuş bir sistem ve rakiplere bariz üstünlük kurarak alınan zaferler. Dönem ikinci sırada bitirilirse, İsmail hoca emsalsiz bir muvaffakiyet kıssası yazmış olacak.
Ancak eminim, Fenerbahçeli taraftarlar kazanılan her maç daha sonrası tıpkı şeyi sayıklıyor. ‘Keşke dönem başında bu beraberlik sağlanabilseydi’ yahut ‘Keşke karar alıcılar bir daha bir dönem daha çöpe gitmeden harekete geçebilseydi’.
Takımdan uzaklaştırılanları saymazsak, tıpkı oyuncular, tıpkı saha, tıpkı rakipler. Lakin uygulama ve sonuçlar apayrı. Geçen dönem ki Emre Belözoğlu periyodu hariç, son yılların en ‘takım’ imgesi veren Fenerbahçe’sini izliyoruz. Ve bunun tam da Trabzonspor’un şampiyonluk tipi hazırlıklarına başladığı günlere denk gelmesi, Fenerbahçe’nin ‘keşke’lerini çoğaltıyor.
Umarım Fenerbahçe idaresi, teknik yönetici konusunda vereceği kararla Fenerbahçelilerin hayatına bir öteki ‘keşke’ eklemez…
Alican Özcan