Bahadır Çokişler
Bağlantı ayrıntıları
Futbol tarihimize isimlerini altın harflerle yazdırdılar zira başarılarla dolu futbol hikâyeleri vardı. Kaptanlık yaptılar, goller attılar, yemediler. Ülkemize UEFA Kupası getirdiler, üç büyük kulübü şampiyon yaptılar, Şampiyonlar Ligi’nde grubunu mağlubiyetsiz önder yaptılar. Prestiji da gördüler prestij suikastını da… İmparatorun karşısına geçip silah çekseniz eliniz titrer ya… goren ceket ilikler!
İnsanın en makus kıssasını en sevdikleri yazarmış. FATİH, emekli edilirken tahminen de bir ömre sığacak iki imza fotoğrafı paylaştı. Önüne konan fesih mukavelesinin fotoğrafının altına “İlk ve son imzam” derken gözyaşları kâğıdın üstünde üzereydi.
Büyük Mustafa, efsaneleştiği ekibinde ışık görmedi, üzerine düşeni yaptı. Altay da onun formasını emekliye ayırdığını duyurdu. İşte bu kadar sıradanti.
Şenol’a evvel öğretmen dendi, daha sonra da vizyonsuz. Başarılı oldu mu omuzlara aldılar, rakip oldu mu başına bozuk para attılar. Kabul edelim ki gelinen noktada üçüne de başarısız dendi fakat ya aidiyet duygusu gelecek kuşaklara nasıl ulaşacak? Arma sevdasına, boş sözleşmelere atılan imzalar artık bir çöp mü olacak?
Bir gün herkes kaybettiği şeylerin bedelini anlayacaktır da gelenekçi yapıda da artık sona gelindiği gerçeği önümüzde.
Metin Oktay, sağken yüzüne bakmayanlar vefat ettiğinde cenaze merasiminde gözyaşı döktü. O ‘Taçsız Kral’dı, gerçek bir beyefendiydi.
Lefter bir efsaneydi. Son anmasında tek bir Fenerbahçe yöneticisi bile yoktu.
Baba Hakkı’nın herkes öğretilerini bilir ancak mezarının yerini pek azı bilir. Popülizm ülkemizin gerçeği (!) Fatih, Mustafa ve Şenol… Bu üç bedele sahip çıkamadık, içimize sindiremedik. ‘Megaloman’ dediler fakat lider adaylarının seçim kozu oldu. ‘Futbolun profesörü’ dediklerini “aslına bakarsanız soyunma odasında kahve içiyordu” deyip gönderdiler. ‘Sönmüş yıldızları bir daha kazandırıyor’ dediklerinde tazminatını istedi diye neler yaptılar. İşte sevgimiz bu kadar sahte(!)…
Terim, Denizli ve Güneş gelenekçi yapıdan gelmeler. Yaşları ve deneyimleri prestiji ile futbol aklını işletebilecek kadar da zekiler. Nerede pes edeceklerini kestirememiş olabilirler lakin onlar kaybetmeye alışkın değil. Jenerasyon çatışmasına kurban edildiler. Evet, bir bölüm kapandı.
Üç efsane, futbol aleminden çekilecek olsalar da yöntemlerini kendileri belirlerler. Üçü de eski kurttur. Emekli olup bir köşeye çekilmezler, haklı çıkacakları günü beklerler. Uğurlarına marşlar söylenen, besteler yapılan kıymetlerimiz artık köşelerine çekildi. Ayaklarına taş değsin istemeyiz. Yaşarken pahasını bilmediklerimizi kaybedince yaktığımız ağıt da beyhudedir. Efsanelerinin kıymetini bilmeyen yeni efsaneler yaratamaz. Bunu anladığımızda iş artık epey geç olabilir.
Bahadır Çokişler
Bağlantı ayrıntıları
Futbol tarihimize isimlerini altın harflerle yazdırdılar zira başarılarla dolu futbol hikâyeleri vardı. Kaptanlık yaptılar, goller attılar, yemediler. Ülkemize UEFA Kupası getirdiler, üç büyük kulübü şampiyon yaptılar, Şampiyonlar Ligi’nde grubunu mağlubiyetsiz önder yaptılar. Prestiji da gördüler prestij suikastını da… İmparatorun karşısına geçip silah çekseniz eliniz titrer ya… goren ceket ilikler!
İnsanın en makus kıssasını en sevdikleri yazarmış. FATİH, emekli edilirken tahminen de bir ömre sığacak iki imza fotoğrafı paylaştı. Önüne konan fesih mukavelesinin fotoğrafının altına “İlk ve son imzam” derken gözyaşları kâğıdın üstünde üzereydi.
Büyük Mustafa, efsaneleştiği ekibinde ışık görmedi, üzerine düşeni yaptı. Altay da onun formasını emekliye ayırdığını duyurdu. İşte bu kadar sıradanti.
Şenol’a evvel öğretmen dendi, daha sonra da vizyonsuz. Başarılı oldu mu omuzlara aldılar, rakip oldu mu başına bozuk para attılar. Kabul edelim ki gelinen noktada üçüne de başarısız dendi fakat ya aidiyet duygusu gelecek kuşaklara nasıl ulaşacak? Arma sevdasına, boş sözleşmelere atılan imzalar artık bir çöp mü olacak?
Bir gün herkes kaybettiği şeylerin bedelini anlayacaktır da gelenekçi yapıda da artık sona gelindiği gerçeği önümüzde.
Metin Oktay, sağken yüzüne bakmayanlar vefat ettiğinde cenaze merasiminde gözyaşı döktü. O ‘Taçsız Kral’dı, gerçek bir beyefendiydi.
Lefter bir efsaneydi. Son anmasında tek bir Fenerbahçe yöneticisi bile yoktu.
Baba Hakkı’nın herkes öğretilerini bilir ancak mezarının yerini pek azı bilir. Popülizm ülkemizin gerçeği (!) Fatih, Mustafa ve Şenol… Bu üç bedele sahip çıkamadık, içimize sindiremedik. ‘Megaloman’ dediler fakat lider adaylarının seçim kozu oldu. ‘Futbolun profesörü’ dediklerini “aslına bakarsanız soyunma odasında kahve içiyordu” deyip gönderdiler. ‘Sönmüş yıldızları bir daha kazandırıyor’ dediklerinde tazminatını istedi diye neler yaptılar. İşte sevgimiz bu kadar sahte(!)…
Terim, Denizli ve Güneş gelenekçi yapıdan gelmeler. Yaşları ve deneyimleri prestiji ile futbol aklını işletebilecek kadar da zekiler. Nerede pes edeceklerini kestirememiş olabilirler lakin onlar kaybetmeye alışkın değil. Jenerasyon çatışmasına kurban edildiler. Evet, bir bölüm kapandı.
Üç efsane, futbol aleminden çekilecek olsalar da yöntemlerini kendileri belirlerler. Üçü de eski kurttur. Emekli olup bir köşeye çekilmezler, haklı çıkacakları günü beklerler. Uğurlarına marşlar söylenen, besteler yapılan kıymetlerimiz artık köşelerine çekildi. Ayaklarına taş değsin istemeyiz. Yaşarken pahasını bilmediklerimizi kaybedince yaktığımız ağıt da beyhudedir. Efsanelerinin kıymetini bilmeyen yeni efsaneler yaratamaz. Bunu anladığımızda iş artık epey geç olabilir.
Bahadır Çokişler