“Çin ile Türkiye’nin misal istikametlerinin epeyce az olduğunu belirten Altaylı, şu görüşleri savundu:
“Çin üzere büyüme kelamda planının ne kadar ve nereye kadar yürüyeceğini bilmiyoruz. Ucuz işgücü üzerinde büyümenin Türk halkını ne kadar mutlu edeceğini de.
Lakin Çin ile hayli değerli bir farkımız var. Çin epeyce önemli ölçüde ‘doğrudan yabancı sermaye yatırımı’ çekerken ve bu ölçüsü her yıl sistemli halde arttırırken Türkiye bu alanda her geçen yıl geriye hakikat gidiyor.
İsterseniz sayılar konuşsun. Çin, COVID salgını niçiniyle berbat bir yıl olarak gördüğü 2020 yılında bile ülkedeki direkt yabancı sermaye yatırımları yüzde 6 artış göstererek 149 milyar dolara çıkmış. Türkiye’deki direkt yabancı sermaye yatırımları ise tıpkı yıl yüzde 16,5 oranında azalarak 7,7 milyar dolara gerilemiş.
Bunların ayrıntı dökümlerini verirsek daha da moral bozucu olur emin olun. Bırakın yabancı yatırımcıyı, yerli yatırımcının bile yatırım yapmaktan imtina ettiği, her şeye karşın yatırım yapma hevesinde olanların, eriyen Türk lirası niçiniyle sermayesini süratle kediye yüklediği ve senelerdan beri iç pazarın iktisadının yüzde 70’inden çoksını oluşturduğu bir ülkede halkın fakirleştirilmesine dayanan bir ihracat atılımı bile uzun vadeli mümkün olamaz.
Cumhuriyet tarihi rekorunu kırarak kişi başı ulusal geliri 7 yıl boyunca tertipli olarak geriletmeyi başaran bir iktisat idaresinin, ani bir kararla “Çin Modeline” geçmesi lakin ve fakat Nasreddin’in hocanın “Düşmeseydim de inecektim aslına bakarsan” kıssası ile anlatılabilir.
“Her meskende iki otomobil” sloganından “Her konuta bir kase pirinç” modeline dönüş ise aslına bakarsanız memnun sonla biten bir öykünün konusu değildir. İstanbul Sanayi Odası Başkanı’ndan öteki gerçekleri anlatma, yanlışlığa işaret etme cüretine sahip bir kişinin bile olmaması ise birtakım alanlarda oldukçatan Çin modeline geçtiğimizin de göstergesidir. Umarım bu modelin sonu Türkiye’yi Çin’e değil de Çinçin mahallesine benzeterek bitmez.”
Yatırım tavsiyesi içermez.
“Çin üzere büyüme kelamda planının ne kadar ve nereye kadar yürüyeceğini bilmiyoruz. Ucuz işgücü üzerinde büyümenin Türk halkını ne kadar mutlu edeceğini de.
Lakin Çin ile hayli değerli bir farkımız var. Çin epeyce önemli ölçüde ‘doğrudan yabancı sermaye yatırımı’ çekerken ve bu ölçüsü her yıl sistemli halde arttırırken Türkiye bu alanda her geçen yıl geriye hakikat gidiyor.
İsterseniz sayılar konuşsun. Çin, COVID salgını niçiniyle berbat bir yıl olarak gördüğü 2020 yılında bile ülkedeki direkt yabancı sermaye yatırımları yüzde 6 artış göstererek 149 milyar dolara çıkmış. Türkiye’deki direkt yabancı sermaye yatırımları ise tıpkı yıl yüzde 16,5 oranında azalarak 7,7 milyar dolara gerilemiş.
Bunların ayrıntı dökümlerini verirsek daha da moral bozucu olur emin olun. Bırakın yabancı yatırımcıyı, yerli yatırımcının bile yatırım yapmaktan imtina ettiği, her şeye karşın yatırım yapma hevesinde olanların, eriyen Türk lirası niçiniyle sermayesini süratle kediye yüklediği ve senelerdan beri iç pazarın iktisadının yüzde 70’inden çoksını oluşturduğu bir ülkede halkın fakirleştirilmesine dayanan bir ihracat atılımı bile uzun vadeli mümkün olamaz.
Cumhuriyet tarihi rekorunu kırarak kişi başı ulusal geliri 7 yıl boyunca tertipli olarak geriletmeyi başaran bir iktisat idaresinin, ani bir kararla “Çin Modeline” geçmesi lakin ve fakat Nasreddin’in hocanın “Düşmeseydim de inecektim aslına bakarsan” kıssası ile anlatılabilir.
“Her meskende iki otomobil” sloganından “Her konuta bir kase pirinç” modeline dönüş ise aslına bakarsanız memnun sonla biten bir öykünün konusu değildir. İstanbul Sanayi Odası Başkanı’ndan öteki gerçekleri anlatma, yanlışlığa işaret etme cüretine sahip bir kişinin bile olmaması ise birtakım alanlarda oldukçatan Çin modeline geçtiğimizin de göstergesidir. Umarım bu modelin sonu Türkiye’yi Çin’e değil de Çinçin mahallesine benzeterek bitmez.”
Yatırım tavsiyesi içermez.